Onderstaand artikel schreef ik voor Start LoopMagazine, een uitgave van de Atletiek-Unie
Bij de Paralympische Spelen in Londen wekten ze veel bewondering: blinde en slechtziende topatleten met hun gids. Bij Running Blind in Rotterdam kunnen ook recreatieve sporters lopers terecht. Mariëtte Zeedijk trainde mee en sprak met de lopers en de initiatiefnemers.
‘Pas op met wat je zegt want er bevindt zich een journalist in ons midden.’ Gelach. De stemming is goed. Het is vrijdagmorgen half tien en ik ben met een groep van zo’n vijftien blinde en slechtziende lopers en hun buddy’s van “Running Blind” in het Kralingse Bos in Rotterdam. De groep is goed zichtbaar door hun witte poloshirts met rode opdruk. Elke blinde of slechtziende loper heeft een rood koord vast, waarvan het andere uiteinde wordt vastgehouden door een buddy.
Op de bank
Zelf loop ik naast een van de oprichters van Running Blind, John Stoop. Hij is ook de snelste loper van het groepje en zette onlangs nog een tijd van 50 minuten neer op de tien kilometer.
John liep al bij PAC in Rotterdam voordat hij slechtziend werd. ‘Ik dacht dat het sporten voorgoed voorbij was toen ik visueel zo beperkt werd. Als een dooie zat ik op de bank en dronk mijn frustratie weg. Pas toen ik kon gaan lopen met een buddy, lukte het me om mijn kop weer vrij te maken’.
Warming-up
Inmiddels zijn we bij de warming up-locatie aanbeland om wat rek- en strekoefeningen te doen, eigenlijk niet veel anders dan bij een training voor mensen zonder beperking.
Cees van Muiden heeft al twintig jaar ervaring met het trainen van hardloopgroepen: ‘Dit initiatief van John vond ik zo bijzonder, dat ik me er graag aan wilde verbinden. Toch was het wel zoeken naar een goed format. Omdat ik mijn oefeningen niet voor kan doen, moet ik alles extra goed uitleggen en mensen soms letterlijk laten voelen wat ik bedoel’.
Als de groep na de warming up en wat loopscholing verder gaat, loop ik naast Erik, die ook op latere leeftijd zijn zicht nagenoeg verloor. Hij sport vooral omdat hij diabetes heeft en kampt met overgewicht. Voor hem loopt Annemarie, die door een verwijderde goedaardige tumor in haar hoofd alleen door een koker kan kijken. Toen de ziekte zich openbaarde, was ze net bezig met haar laatste jaar aan de modevakschool. Ze pendelde tussen het revalidatiecentrum en de academie heen en weer om haar diploma in de wacht te slepen.
Nu heeft ze haar eigen bedrijfje en maakt ze tassen (Sweet Lifestyle Pop Up Store, 1e Middelandstraat 14a, Rotterdam). ‘Ik heb een hekel aan mensen die in een hoekje gaan zitten. Je moet in die slachtofferhoek geen bank neerzetten of schilderijtjes ophangen. Ik besloot in ieder geval om dat niet te doen’.
Interval
Cees laat zijn groep nu een korte intervaltraining doen. Als de koppels op pad zijn zegt hij: ‘Het is zo belangrijk om mensen als individu te zien en niet als een gehandicapte. Ik complimenteer iedereen in de groep, ongeacht de afstanden en tijden die ze lopen. Ook mensen met een visuele beperking hebben het nodig om gezien te worden’.
Als de training is afgelopen, dribbelen we terug naar de kantine van PAC, waar koffie en thee wordt geschonken. Christiane deed vandaag voor het eerst mee en is Nordic walker. Ze hoorde van haar taxichauffeur over het initiatief. Op de vraag naar haar eerste ervaringen zegt ze; ‘In een woord: geweldig! Het ergste voor mensen met een visuele beperking is niet het slechte zicht zelf, maar de beperking in je mobiliteit en het beroep dat je daardoor steeds op anderen moet doen. Dat ik weer aan Nordic walking kan doen geeft me een gevoel van vrijheid’.
Trots
Joan, samen met John een van de oprichters van Running Blind is erg trots op het resultaat. ‘We zijn in 2007 met een klein groepje gestart, nadat een internist uit het Oogziekenhuis ons met elkaar in contact bracht’.
Ze heeft zelf inmiddels al zeven hoornvliestransplantaties achter de rug, maar staat volop in het leven. Joan werkt als adviseur in het onderwijs en heeft een aangepaste werkplek met een computer met vergroting- en spraakprogramma. Ook doet ze veel met haar iPad, die is uitgerust met dezelfde programmatuur. Ze is blij met alle technische ontwikkelingen. Het maakte het leren van braille overbodig.
De hardloopster geniet van de trainingsgroep en vindt het prachtig dat ze haar steentje heeft kunnen bijdragen. Zo heeft zij er voor gezorgd dat leerlingen in het middelbaar onderwijs bij Running Blind een maatschappelijke stage kunnen doen door als buddy mee te lopen. John gaat naar scholen en maakt leerlingen enthousiast. Ze mogen met een aangepaste bril uitproberen hoe het is om als blinde te lopen.
Joan:‘Prachtig hoe zo’n lange slungel, die met een capuchon over z’n hoofd binnenkomt, steeds meer los komt in de groep van Running Blind. Pas zei een van die jongens tegen me: ‘U loopt nog best goed voor uw leeftijd’.
Naast scholieren komen er jongeren van het ROC om ervaring op te doen. Ook mensen met psychische problemen van de Pamijerstichting in Rotterdam zijn welkom. Soms zijn ze buddy, soms lopen ze gewoon met de groep mee.
Den Haag en Amsterdam
John: ‘In Nederland zijn 330.000 blinden en slechtzienden, een deel daarvan is te jong of bejaard. Alle overigen vormen onze doelgroep. Ik hoop dat er door het hele land verenigingen als Running Blind worden opgericht. In Den Haag is die er al en in Amsterdam zijn er verregaande plannen. Ik zou tevreden zijn als we uiteindelijk zo’n honderd lopers actief aan het hardlopen of Nordic walken kunnen krijgen.’
Geen opmerkingen:
Een reactie posten